Kimileri “ne çok kendinlesin, kendine acıyorsun”u çarptılar suratıma.
Eğlendirici değilsem, kapkaralığıma dayanamıyorlar. Verdiğim zekât
yetmiyor mu? Söz bıçkınlığım? “Alsanıza acımı siz de dev dalgalar
biraz koynunuza?” Soğuksunuz. Buzsunuz, benden beter!
Bay Muannit Sahtegi, edebiyat tarihimizin en ayrıksı ve merak uyandıran karakterlerinden biri. Onun günlüğündeki satırlarda göz gezdirdikçe “huysuz ve inatçı Bay Muannit” Vüs’at O. Bener’in dili ve
kurguyu en kıpır kıpır kullandığı dönemin en muğlak, en ironik ve
canlı kişisi olarak karşımıza çıkıyor. Yazarın ikinci romanı olan Bay
Muannit Sahtegi’nin Notları’ndaki çokkatmanlı anlatım, keskin ironi
ve “icat edilmiş” sözcükler, okura “birlikte uzun zaman geçirilecek
kısa bir yolculuk” vaat ediyor.
“Muannit Sahtegi’ye gelindiğinde, kurma, kurmaca, hatta konstrüksiyon çabası bile katlanılmaz bir aldatmaca halini almış gibidir.
Metin, kurmaca ile otobiyografi türleri arasında, ikisinin de ciddi-
yetini ve gerçeğimsiliğini askıya alan tekinsiz bir noktada durur.”
–Orhan Koçak